Η μέρα (Σάββατο 3 Ιουλίου) στην Ηγουμενίτσα στο χοτέλ ΑΓΓΕΛΙΚΑ ΠΑΛΛΑΣ, για τον Κώστα Δ. ξεκίνησε πιο νωρίς. Επιφορτίστηκε το τσεκ ιν των εισιτηρίων και διαβατηρίων για το πλοίο. Ότι είχε βραχεί την προηγούμενη από εξοπλισμό ήταν ήδη στεγνό. Ξανά τακτοποίηση των αποσκευών. Το αυτοκίνητο τίγκα. Όλοι απορούμε πως θα χωρούσαμε τόσα πράγματα στις μοτοσικλέτες μας. Σε πρώτη ζήτηση στις αποσκευές οι πίτες και τα κεφτεδάκια από τις μάνες μας.
Το καράβι αργεί. Σε καλό μας βγήκε. Η λάμπα από τα φώτα πορείας του VERSYS καμένη. Ανταλλακτικό υπήρχε, ο Δημήτρης έκανε τον μηχανικό – ηλεκτρολόγο (παρότι ψυχολόγος) με απόλυτη επιτυχία!!!
Ο Γιώργος με τις 4 μηχανές του φωτογραφίζει ότι κινείται κι έχει ενδιαφέρον (γι αυτόν, γι άλλους δεν μάθαμε – δεν ρωτήσαμε).
Τα εισιτήρια στα δόντια, ανεβήκαμε.
Πότε αλήθεια αρχίζει ένα ταξίδι? Όταν τυπικά ξεκινάει, όπως τώρα που αναχωρεί το πλοίο ή κάποιους μήνες πριν?
Πότε τελικά? Όταν οι σκέψεις, ο προορισμός, οι προετοιμασίες, τα ψαξίματα πυρπολούν το μυαλό και πυροδοτούν το φυτίλι των χιλιομέτρων ή όταν ο αντίχειρας αγγίζει τη μίζα της μοτοσικλέτας?
Οι γνώμες διίστανται… Όλα τελικά σωστά είναι, και το ένα και το άλλο.
Γερμανία – Αργεντινή 4-0!!!
Μια μέρα συνηθισμένης ρουτίνας στο πλοίο για μας ήταν ένα υπέροχο δεκαπεντάωρο. Ανοίξαμε χάρτες, χαράξαμε διαδρομές , ανταλλάξαμε γνώμες.
Η έκπληξη όμως δεν άργησε να ρθει.
Κυρίες και κύριοι, αγαπητοί φίλοι σας παρουσιάζουμε τον 24 χρονών Αποστόλη. Μόλις τον γνωρίσαμε στο πλοίο, με ένα δυομισαράκι HONDA CBF και συνεπιβάτη τον κολλητό του Γιώργο, ξεκίνησαν να γνωρίσουν και να μάθουν τον εαυτό τους και τον μισό κόσμο σε χώρες και χιλιόμετρα. Πάνω στο δυομισαράκι με ελάχιστα πράγματα και τεράστια αποθέματα όρεξης μας φόρεσαν τα γυαλιά, εμάς τους τριαντάρηδες, τους σαραντάρηδες, τους πενηντάρηδες και τους εξηντάρηδες. Τους υποκλινόμαστε να περάσουν.
Η διαδρομή από το Bad Wiesse για το Βερολίνο περιελάμβανε:
