Σάββατο 31 Ιουλίου 2010
Η πρόβλεψη του Δημήτρη ότι φτάνοντας στη Γερμανία θα νομίζουμε ότι είμαστε στη Μεσόγειο επαληθεύεται. Πετάμε ισοθερμικά, επενδύσεις και συσκεπτόμαστε για τις λεπτομέρειες του υπόλοιπου ταξιδιού. Η απόφαση κοινή με τη βοήθεια του GPS. Κίελο – Αμβούργο – Ανόβερο… και όπου βραδιάσει. Η ώρα είναι ήδη 11.
Υπέροχη μέρα για ταξίδι με λιακάδα και 20 βαθμούς Κελσίου περίπου. Ψυχρολουσία στο Αμβούργο με ένα απίθανο μποτιλιάρισμα και 20 χιλιόμετρα σε μια ώρα. Ανασυντονιζόμαστε και βρισκόμαστε μετά από 100 χλμ στο Ανόβερο κάνοντας τη διαδρομή κατά μόνας. Χανόμαστε για 30 λεπτά στο Wulzurg και ξανασυναντιόμαστε έχοντας ήδη διανύσει 500 χλμ στις 5μμ. Χωρίς ακόμα τελικό προορισμό η πρόταση του Νίκου για διανυκτέρευση στο Lindau γίνεται δεκτή χωρίς συζήτηση.
9 και 15 και ύστερα από μια οδήγηση με ταχύτητα 150 έως 200 χλμ την ώρα στις χωρίς περιορισμό ορίου ταχύτητας autoban της Γερμανίας, αντικρίζουμε τη λίμνη της Κωστάντζας. Τριεθνές σημείο συνάντησης Γερμανίας – Ελβετίας και Αυστρίας, και αναζήτηση στεγασμένου καταλύματος. Μάταιο. Μόνη επιλογή το camping. Επιλέγουμε το ένα από τα δύο της περιοχής. Ίσως φανεί παράξενο για τα δεδομένα της Ελλάδας αλλά εδώ μετά τις 10 το βράδυ δεν κινείται τίποτα. Νεκρική σιγή. Ακόμα και η reception κλειστή.
Δεν μας ενοχλεί και πολύ. Εξάλλου δεν έχουμε επιλογή. Σκεφτόμαστε ελληνικά και μένουμε με τις μηχανές σβηστές, στήνουμε σκηνές και ξαναβγαίνουμε για αναζήτηση τροφής. Κανένας δεν πάει χαμένος, ειδικότερα σε ένα από τα πιο τουριστικά σημεία της Γερμανίας. Λύση (αναγκαστική) ήταν μια μεξικάνικη (βρώμικη εννοείται) καντίνα. Όχι και άσχημα.
Με δυσκολία πιστεύουμε ότι σε 10 ώρες διανύσαμε τόσο ξεκούραστα 1000 χλμ. Δεν ξέρουμε τι γνώμη έχετε για τους Γερμανούς και τη Γερμανία αλλά για το οδικό τους δίκτυο μην ακούσουμε κουβέντα. Καληνύχτα.
